La champagneria...

Hola,

Gisterenavond was er afgesproken met heel wat erasmus-studenten in "La champagneria". La champagneria ligt in Barceloneta, de wijk aan het strand maar tegelijk ook een eerder marginale wijk. La champagneria zelf is een eetcafé dat veel weg heeft van een veredelde stal. Er staat een toog waarachter meer als tien mensen staan die drank schenken en eten klaar maken. Aan het plafond hangen spekken en hespen en het heeft een beetje iets weg van een après-ski café maar dan iets iets meer op eten gericht.

Daar aangekomen om half negen 's avonds was het al heel vol. Niet zonder reden want het eten is er zeer schappelijk van prijs en een glas cava kost 0,70 €. De warme broodjes en hapjes zijn ook zeer lekker en bestaan uit typische Catalaanse kost.

De sfeer zat er goed in: er waren studenten van over heel europa! Iedereen met zijn eigen verhaaltjes en achtergronden. Een van die verhaaltjes ga ik hier toch opzetten omdat het zeer anders is van alle anderen: dat van de Amerikaanse uitwisselingsstudent.

Het eerste ging over zijn taal. Hij zei van zichzelf dat hij Spaans redelijk sprak en uiteraard kon hij engels. Hij zei verder dat hij, omdat hij Spaans sprak, ook meekon in het Italiaans en Frans verstond. En zo waren er nog dingen waarin hij echt blijk gaf van niet echt goed op de hoogte te zijn van wat er in de hele wereld eigenlijk gebeurde.
Over de komende presidentsverkiezing was hij duidelijk: hij was voor Obama! Hij vertelde ook en dat werd echt duidelijk uit zijn verhaal dat het meer gaat om een strijd tussen pro-obama & contra-obama en pro-mccain & contra-mccain dan wel om een verkiezing. Uiteraard zijn er politieke thema's die meespelen maar meer dan dat gaat het om pro of contra, niets er tussen in.

Hij vertelde ook hoe het kwam dat in Amerika een kredietcrisis was: Mensen gaan lenen bij de bank om een huis te kopen. Enige tijd later worden ze benaderd door een leningsmaatschappij die hun lening wilt overnemen, vaak tegen voorwaarden zodat de eerste betalingen minder duur zijn. En enige tijd later wordt de lening weer overgenomen door een andere maatschappij. Ook in de VS, net als in Europa, stijgen de vastgoedprijzen ongeveer 10% per jaar. Hoe redeneren de consumenten dan: "Hé, ik kan een groter huis kopen dan ik kan betalen, elk jaar wordt het 10% meer waard en ik betaal toch steeds kleinere stukjes op mijn afbetaling"
Wat doen de leningsmaatschappijen met die leningen, ze bundelen die dan samen in grotere pakketen en die worden dan verhandeld op een beurs. Uiteraard zijn er altijd mensen die hun lening niet kunnen betalen maar door deze praktijken liep dat aantal hoger op. Dat wil zeggen dat op de beurs leningpakketten worden verkocht waarvan men ervan uitging dat een kwart niet zou kunnen voldoen aan hun betalingen. En toen de groei op de vastgoedmarkt vertraagde, steeg het insolvabele percentage nog meer. Dat tastte het vertrouwen aan...
Het is in dit licht dat de Amerikaanse regering voor 700 miljard $ slechte leningen heeft ingekocht. Tot zover een klein stukje recente economie!